دوست دارمت، مرد مهربان - وبلاگ ادکلن شنل

به گزارش وبلاگ ادکلن شنل، به گزارش خبرنگار خبرنگاران (ایبنا)، از همان صفحه اول بامزگی داستان را لابه لای دندان هایتان حس می کنید. ممکن است بگویید مگر داستان، غذاست؟ اگر این سؤال عجیب را بپرسید من هم جواب عجیب به شما می دهم. مثلا می گویم داستان علاوه بر اینکه غذاست، می تواند دسر هم باشد. می تواند یک نوشیدنی خنکِ خنک در عصر تابستان باشد، می تواند چای گرم سر صبحی باشد و حتی می تواند نان و پنیر و سبزی ای گردد که در کنار پدربزرگ، مادربزرگ و بقیه اعضای خانواده می خوریم. راستش را بخواهید داستان می تواند هر نوع غذایی گردد و هر مزه ای داشته باشد. داستانی که می خواهم در این مطلب به شما معرفی کنم مزه خرما می دهد و بچه شترسواری! همین قدر خوش مزه!

او بچه است، یک بچه شتر یک ساله که دلش می خواهد کلی خاطره جمع کند. احتمالا شما هم مثل من شتری که خاطره جمع کند از نزدیک ندیده اید. شاید هم این نسل از شترها در همان گذشته دور، در سال هایی که مرد مهربان دنیا در کوچه های خاکی راه می رفت و به شترها و بچه ها یاری می کرد جا مانده است و دیگر شتری نمی خواهد خاطره جمع کند یا این قابلیت را در عصر تکنولوژی و فضای مجازی از دست داده است.

کنجکاوید درباره بچه شتر یک سالۀ خاطره جمع کن بیشتر بدانید؟ او را در کتاب بچه ای که نمی خواست آدم باشد! پیدا می کنید. این اثر را زهرا موسوی نوشته، فاطمه زمانه رو تصویرگری نموده و انتشارات مهرستان در 80 صفحه مصور منتشر نموده است.

این کتاب در 10 فصل داستان پرماجرای بچه شتر را برایمان تعریف می نماید. عناوین این فصل ها عبارت اند از: دری که دُم داشت!، دوست دارمی که زیاد شد!، سفر کسی نَفَهمَکی، سفر همه بِفَهمَکی، عجیب ترترین خانه دنیا، دروغ بدبدترین کار دنیا، نقشه بِکشی که داشت نمی مُرد!، خبر خیلی تر از بیشتر مهم!، شتری که آبرویش داشت نمی رفت! و روزی که یک عالمه ترین خاطره ها جمع شد.

بچه شتر در همان فصل اول خود را این گونه معرفی می نماید: من یک شتر یک ساله هستم و نامم بچه است. با اینکه هیچ شتری توی دنیا نام بچه اش را بچه نگذاشته، اما دوست دارمِ من به این نام زیاد است. به خاطر همین، این نام را برای خودم انتخاب کردم. من یک شترِ خاطره جمع کن هستم. هیچ شتری مثل من، خیلی تر از خیلی تر از خیلی، دلش نمی خواهد خاطره جمع کند؛ اما من می خواهم!.

زبان و لحن روایت این داستان آنقدر بامزه و پرکشش است که نمی فهمید کی به صفحه 20 و 30 و 40 می رسید. داستان پرماجرای این کتاب وقتی جالب تر می گردد که می فهمیم قرار است بچه شترمان وارد یک سفر و ماجرای مهم و ارزشمند و ماندگار در تاریخ کره زمین گردد و حتی تاریخ کل کهکشان خداوند؛ روزی که مرد مهربان دنیا، امام علی(ع) حکم امامت را از طرف خداوند بزرگ و از دستان پیامبر خدا(ص) دریافت می نماید.

داستان با اشتیاق بچه شتر به خاطره جمع کردن ادامه پیدا می نماید تا اینکه بالاخره وقت سفر می رسد و آدی (همان پسربچه صاحب شتر) از بچه شتر می خواهد با هم به یک سفر یواشکی بروند. این سفر چیست؟ به کجا ختم می گردد؟ بچه شتر با چه خاطره هایی در این سفر روبرو می گردد؟ او می تواند چندتا خاطره در این سفر جمع کند؟ آیا اصلا تعداد خاطره ها مهم است یا نوع خاطره؟ آیا برای بچه شتر هر خاطره شبیه به هم است؟ به نظر من که نیست! او خاطره آن سفر مهم و تماشا مرد مهربان دنیا را با هیچ خاطره دیگری یک میزان نمی داند. او یک بچه شتر باهوش است که می داند مرد مهربان دنیا چقدر بزرگ و ارزشمند است.

کتاب بچه ای که نمی خواست آدم باشد! حین روایت قصۀ دوستی آدی و بچه و تعریف ماجراهای جالب آنها، به مسئله غدیر می پردازد و برای بچه ها از ماجرای غدیر خم و این عید بزرگ می گوید. زهرا موسوی در این کتاب نمی خواهد حرف های قلنبه سلنبه بزند؛ او می خواهد قصه بگوید و حین قصه امام علی(ع) و ویژگی های ایشان را به بچه ها نشان دهد.

در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:

همه ساکت بِشو شده بودند و فقط به حرف های آقای پیامبر گوش می کردند. من هم گوش کردم. او، یعنی آقای پیامبر اصلاَ من را دعوا نکرد. یک حرف های دیگری زد. حرف هایش خوب ترین حرف هایی بود که تابه حال شنیده بودم. او از همه مردم ها می خواست که دوستت دارمشان به هم زیاد باشد. همدیگر را ببخشید نمایند. به هم مهربانی بدهند و از هم مهربانی بگیرند.

آقای پیامبر مثل مرد مهربان، مهربان بود. من توی دلش نبودم، اما از حرف هایش فهمیدم که آقای پیامبر، زیادترین مهربانی ها را توی دلش دارد. او یعنی آقای پیامبر دست یک نفر را که من صورتش را نمی دیدم، گرفت و بالا برد.

مردم های زیادی جلوی من ایستاده بودند و من نمی توانستم خوب ببینم. سرک کشیدم تا بهتر ببینمشان. وای، یعنی چشم های من اشتباه ببین نشده بودند؟ یعنی خودِ خودش بود؟ مرد مهربان بود که کنار آقای پیامبر و روی جهاز من ایستاده بود؟.