دیپ فیک و تصویر برداری مجازی؛ آینده سینما در دستان تکنولوژی - وبلاگ ادکلن شنل

به گزارش وبلاگ ادکلن شنل، چه کسی بهتر از رابرت لگاتو که برنده سه اسکار جلوه های بصری شده است (برای فیلم های کتاب جنگل، هوگو و تایتانیک) می تواند مخاطب صحبت درباره آینده این بخش تاثیرگذار بر صنعت سینما باشد؟ کسی که برنده جایزه VES (جایزه انجمن جلوه های بصری آمریکا) برای سرآمدی و فزونی در ابتکار و خلاقیت شده است، فراوری مجازی را برای جیمز کامرون، مارتین اسکورسیزی و جان فاورو به روش فتورئالیستی لایو اکشن تبدیل نموده است. در حقیقت، به آزمون گذاشتن واقعیت مجازی با فاورو در شیر شاه سبب شد تا کارگردان این اثر با همکاری استودیوی جلوه های ویژه اینداستریال لایت اند مجیک (ILM)، سریال مندلورین را برای دیزنی پلاس بسازد. آن ها پلتفرم استیج کرفت را ساختند که احتیاج برای تصویربرداری در مکان های واقعی که بسیار زمان بر است و هزینه زیادی را نیز تحمیل می نماید، از میان برداشت. هنرپیشه ها در استودیو های شهر منهتن بیچ در نزدیکی لس آنجلس، بر روی دیوار ها و سقف های پوشیده از LEDهای غول آسا بازی می نمایند که در آن اجزای فیزیکی صحنه با توسعه دیجیتالی در نمایش گر ها ادغام شده اند. این مهم به فیلم سازان اجازه می دهد تا پس زمینه های پیچیده و شگفت انگیز دیجیتالی را بی درنگ و به صورت Real Time ایجاد نمایند آن هم با استفاده از نرم افزارهایی به مانند موتور بازی سازی آنریل ساخت شرکت اپیک.

10 علت که جلوه های ویژه کامپیوتری در سینما دارد بدتر می گردد، نه بهتر!

به عنوان یکی از نتایج این فناوری تحول آفرین، صحنه های پوشیده از دیواره های دارای LED در سراسر دنیا سر وکله شان پیدا شده است. استودیوی ILM سه عدد در لس آنجلس دارد، یکی در پاینوود لندن و یکی در ونکوور. استودیو های وتا و یونایتی یکی در نیوزیلند دارند، برادران وارنرز یکی در لیوسدن انگلیس دارند. استودیو های DNEG و دیمنشن نیز یکی در لندن دارند و استودیوی تریلیس یکی در آتلانتا دارد. این مسئله، بیش از پیش از تعداد و وسعت تصویر برداری ها در مکان های واقعی، ساخت اجزای فیزیکی و صحنه های پرازدحام کاسته است و لگاتو از اهمیت صحنه های پوشیده از دیوار های LED و بعلاوه درباره تاثیر آن بر آینده صنعت سینما سخن می گوید.

از طرفی موضوع داغ دیگری که لگاتو به آن اشاره می نماید، آینده بازیگری دیجیتال است، جایی که نرم افزار های انیمیشنی به پیشرفت خود ادامه می دهد و پا را فراتر از دره وهمی عجیب بودن می گذارند. این مسئله شامل فرآیند جوان سازی (de-aging) می گردد که در نهایت به بلوغ خود رسیده است و نتیجه اش بازی ها و اجراهایی باورپذیرتر و باطراوت بیشتر است. جلوه های ویژه لولا که طلایه دار صنعت سینما در عرصه جوان سازی است و فناوری go-to specialist مارول در تکنیک نرم کردن پوست و در پیچ و خم دادن به اشکال با استفاده از ترکیب بندی دو بعدی به مانند نرم افزار فتوشاپ به درجه استادی رسیده اند. با این حال ظهور فناوری دیپ فیک، نوآوری جدیدی را پیش پا می گذارد که در آن نرم افزار های یادگیرنده کامپیوتری، عکس ها و ویدیو های بازیگران جوان را تحلیل و ادغام می نمایند تا ترکیبی کامپیوتری از چهره آنان بسازند.

-بعد از موفقیت مندلورین، جایگاه فراوری مجازی و تاثیر صحنه های پوشیده از دیواره های LED را چگونه ارزیابی می کنید؟

ما داشتیم روی چیزی شبیه به این کار می کردیم، اما نه به این میزان آسان آن هم با ابزار صفحه آبی. با ظهور صحنه هایی که دیوار هایی پوشیده از LED داشتند، الان می توانید صحنه خودتان پیش ساخت کنید خیلی شبیه به صحنه ای که قرار بود بسازید، نور پردازی کنید، بافت آن را ایجاد کنید و همه تنظیمات لازم دکوراسیون را انجام دهید و بعد سکانسی را با آن تنظیمات تصویربرداری کنید. اما الان، صحنه پوشیده از LED کار تصویرسازی را آسان تر نموده است. حتی لازم نیست که دیگر جلوه ویژه باشد. می تواند یک دفتر یا یک بار یا یک غار باشد. به این معنی که وقتی روز به روز مقرون به صرفه تر می گردد و جایی که همه صحنه ها LED دارند، می توانی تخیلی وسیع تر و عمیق تر داشته باشی و با بودجه محدود نشوی.

-درباره امکان تصویرسازی و مجسم کردن همه چیز درفضای واقعیت مجازی بگویید. در فیلم شیرشاه که آزمونی فتورئال بود تا تقلیدی از لایو اکشن ارائه گردد.

در شیرشاه، من و تصویربردار، کالب دشانل حضور داشتیم، یک گریپ با پایه سیار، یک دستیار دوربین، یک تغییر فوکوس و کسی که بازوی گیمبال را در دست داشت، خیلی شبیه فیلم لایو اکشن بود اما با یک سری چیز های اضافه و برخی چیز ها که کم بود. اگر شما دارید درباره آینده صحبت می کنید، از مزایای پیشرفت های کامپیوتر و ردیابی و خیلی چیز های دیگر استفاده می کنید، ولی من فکر می کنم ما هنوز هم آن شیمی کنش و واکنش بازیگران سر صحنه با کارگردان را دوست داریم. ما هیچ وقت به کلی از شر ابزار های آنالوگ خلاص نخواهیم شد و نباید هم این کار را بکنیم. الان شما می توانی شیرشاه یا کتاب جنگل را جوری بسازی که بیشتر فتورئال باشد و بتوانی آن را در بازه زمانی کوتاه تری تصویربرداری کنی، بدون کار سخت و پرزحمت تصویربرداری در مکان های واقعی.

من همواره از فیلم بازگشته به عنوان مثالی از فیلم هایی یاد می کنم که ما دلمان می خواهد ببینیم، ولی هیچکس نمی خواهد دوباره آن را بسازد! علتش روشن است: ساختنش خیلی سخت است و بسیار از نظر فیزیکی برای لئو طاقت فرسا و خسته نماینده. وقتی که شما در سرمای منجمد نماینده ای هستید و تمام روز آنجا منتظرید تا تنها از 20 دقیقه امکان تصویربرداری بهره ببرید. او حتی گفت که من دوباره این کار را انجام نخواهم داد اما او هنوز هم به شدت مورد احترام است و برای این نقش اسکار را هم به چنگ آورد. اما دبگر احتیاجی نیست که آن رنج و عذاب را متحمل شوید تا همان حجم از ابتکار و خلاقیت را از خودتان نشان دهید. می تواند فیلمی با صحنه های مجازی باشد که به همان میزان از نظر بصری قدرتمند و تاثیرگذار است.

-و ما الان با ادامه تکامل تحول آفرین فراوری مجازی، شاهد این هستیم.

دیوار های LED دسترسی کامل را فراهم نموده است که سال ها قبل، با تمامی ابزار های CG، مانع و بن بستی سر راه بود. دیگر مسئله ای از این بابت وجود ندارد. شما می توانید صحنه ای را بر روی دیوار ویدیویی برپا کنید، از بازیگران واقعی تصویربرداری کنید، دوربین را هر جا که دلتان می خواهد ببرید و بعد از اینکه کارتان تمام شد، می توانی سراغ صحنه دیگری بروی و احتیاجی هم نیست که فضای استودیو را ترک کنی. بدون توجه به اینکه دنیای که می توانی بسازی، علمی تخیلی است، جهت دار است یا هر چیز دیگری. شما می توانید تنها فیلم سازی را عادی خودت را انجام بدهی و ارزش فراوری خود را بالا ببری.

-اما دیوار LED راه حلی جامع نیست. یک چیز سفارشی است که برای مندلورین کار می نماید اما برای تلماسه نه و من واکنش هایی منفی به گوشم می خورد که نورپردازی آن به میزان کافی واقعی نیست.

من فکر می کنم که قرار نیست جای همه چیز را به طور کامل بگیرد اما قرار است تا راستا جدیدی را برای تصویربرداری صحنه های سخت باز کند. من الان دارم روی فیلمی کار می کنم. ما داریم یک سکانس مرداب را در نیو اورلئان تصویربرداری می کنیم. سه یا چهار بار در روز کار را متوقف می کنیم، آن هم به علت نورپردازی و به محض اینکه باران در میانه روز آغاز می گردد، همه وسیله ها در گل گیر می نماید. دیوار های LED تنها برای این هستند که آن چهره مورد نظر صحنه را بگیری و قادر باشی که 10 ساعت در روز تصویربرداری کنی، به جای آن که فقط 4 ساعت کار کنی. همه این چیز ها فقط به خاطر پول اتفاق می افتد. اگر من نتوانم تفاوت را ببینم و شما بتوانی سکانسی را که تصویربرداری آن در مکان واقعی برای ما دو هفته طول خواهد کشید، در عرض سه روز تمام کنی، می توانی با مهارتی که داری، با مسائل نورپردازی و هر چیز دیگری، کنار بیایی و حلشان کنی. تو جوری می توانی به آن نور بدهی که مصنوعی نباشد.

-موتور های Real time مثل آنریل 5 همه جور پیشرفت در نورپردازی را به دست آورده اند و خواهند آورد.

بله و از آنجایی که شما داری درباره آینده صحبت می کنی، چیزی نیست که الان اتفاق بیفتد. من دارم در این راستا قدم بر می دارم. تماما آن را درک نمی کنم اما این تکنولوژی به شما اجازه می دهد بی نهایت ابزار بیشتر را در اختیارت داشته باشی تا تصاویر را فراوری کنی و قادر باشی بی درنگ و به صورت Real time آن را انجام دهی. اگر من قرار بود که به یک تصویربردار آموزش بدهم که چگونه وارد محیط واقعیت مجازی بگردد و دستیارش را با خودش بیاورد و تو به آن نور می دادی و می گفتی که من یک تصویر 20K اینجا می خواهم و یک 12 *12 اینجا می خواهم و آن ها آغاز می کردند به گفتن اینکه، لعنتی! من می توانم جوری به آن نور دهم که می توانستم در یک صحنه بزرگ این کار را بکنم. نتیجه همان است اما مقاومت و ترس نسبت به آن وجود دارد.

ما کالب ها، جان تالز یا ویتوریو استوراروز های زیادی نداریم، اما تصویر برداران می توانند خودشان را با این تکنولوژی تطبیق دهند. این مورد، کمی شبیه زمانی است که سینتیسایزر ها آمدند. همه از صدایی که این دستگاه ها در می آورند، متنفر هستند و ناگهان جایی که کسی به تنهایی می تواند سوار بر ابزار گردد و جور یک ارکستر را بکشد، اگر به میزان کافی مستعد باشد، موسیقی که از آن بیرون می آید، شگفت آور است و الان می توانیم کار بیشتری انجام دهیم و احتیاجی به یک ارکستر 80 قطعه ای نیست. او به تخیل خود و یک کامبیوتر احتیاج دارد و می تواند چیزی را بازفراوری کند که خارق العاده است.

اما باز هم باید بگویم که این آینده است و سازگاری و تطبیق دادن و مردم نسبت به تغییر مقاومت نشان می دهند. آن ها می ترسند که شغلشان را از آن ها بگیرد، به جای اینکه کارشان را بهبود دهند اما طراح صحنه هنوز هم دارد صحنه ها را می سازد چه اینکه فیزیکی و ملموس باشد یا روی دیوار و مجازی. هنوز هم همان اثر هنری سابق است. همین درباره تصویربردار نیز صادق است. آن ها باید صحنه دیجیتالی را نورپردازی نمایند، مثل وقتی که صحنه معمولی را نورپردازی می کردند. اگر آن ها کارشان را خوب انجام دهند، می توانند نتیجه ای تقریبا مشابه با آن را به دست بیاورند، با گذاشتن لامپ ها درست در همان نقطه مشابه. اما این بار، نور ها مجازی هستند و فیزیکی نیستند که به پریز برق روی دیوار وصل شده باشند.

-شما این تکنولوژی را در 5 سال آینده در کدام نقطه می بینید؟

در 5 سال پیش رو، ما شرکت هایی را که به خوبی از پس کار بر نمی آیند، الک می کنیم.

البته نمی خواهم نامی به زبان بیاورم اما با چندتایی اخیرا کار نموده ام که هنوز در ابتدای راستا تطبیق خودشان و کنار آمدن با تکنولوژی قرار داشتند. آن ها توانایی این را دارند که بر بعد فنی تکنولوژی و قسمت سخت آن تسلط پیدا نمایند و از پسش بر بیایند و اینکه مثلا کاری نمایند که صحنه پرپر نزند، چگونگی استفاده از نرم افزار و همه مسائل فنی قضیه. اما چیزی که این وسط کم بود، هنر است. من وارد کار شدم و به بعد هنری مسئله دوباره جهت دادم و بعد از آن بود که نتیجه خوبی در آمد. این طور می گویند که چیزی که مردان را از پسران متمایز می نماید، مهارت های هنری، فوتوگرافیک و ارزش فراوری است و این شاید در 5 سال آینده اتفاق بیفتد. تقریبا تمامی برنامه های تلویزیونی، تمامی استودیو های بزرگ و یا هر صحنه ای که کارش را آغاز می نماید، یک صحنه دیواری با LED خواهد داشت. به کارایی اینکه بتوانی 5 سکانس را تنها با عوض کردن صحنه با اشاره یک دکمه، با بازیگر مهمان تصویربرداری کنی، فکر کن. من می توانم تام هنکس را در فیلمم داشته باشم و تنها برای سه روز استخدامش کنم تا بازی اش را انجام دهد که غیر از این نمی توانستم از پس مخارجش برآیم.

-حالا درباره تکنولوژی صحبت کنیم که به بازیگری و اجرا مربوط می گردد: چهره پردازی دیجیتالی و جوان سازی.

ظهور چهره پردازی دیجیتالی آن را خیلی فتورئال نشان می دهد که همه اش درباره تعقیب اشعه و روشن سازی همه جانبه است و چیز هایی از این قبیل. آن هایی که واقعا خودشان را وقف جور کردن خطوط با هم می کردند و چیزی که قبلا به طور سنتی انجام دادنش با محدودیت هایی روبرو بود، الان می توانی بدون محدودیت آن را انجام دهی. تو می توانی هر بازیگری داشته باشی که به جای بازیگر دیگر بازی می نماید می تواند هر شخصیتی باشد، در هر میزان. به نقطه ای خواهد رسید که دیگر مو لای درزش نمی رود. شما می توانی بازیگری داشته باشی که به جای فرد دیگری بازی کند، به جای آن که شش ساعت را صرف چهره پردازی و گریم بکنی. هنر این کار و همه این چیز ها سر جایش باقی خواهند ماند. اینکه بتوانی بعد از خود واقعی شخص، چیزی به آن اضافه کنی و آن را فتورئال نشان دهی، به امری معمول بدل خواهد شد.

من فکر می کنم که قرار نیست لحظه ای باشد که تو بتوانی بازیگر را با یک بازیگر مصنوعی جایگزین کنی. اما می تواند آدمی باشد که شخصیت را می سازد و ترکیب این دو تبدیل به یک ستاره سینما می گردد. این می تواند جایی اتفاق بیفتد که یک آدم کوتاه قد نقش یک ستاره اکشن را بازی کند و کسی هم متوجه نگردد. من نمی توانم نامی به زبان بیاورم اما ستاره ها اکشنی هستند که واقعا نمی توانند صحنه های اکشن زیادی بازی بنمایند و آن ها با بدل کاران خود و نوعی جابه جایی چهره جایگزین می شوند. بنابراین تصور من این است که قرار است یک ستاره سینمایی ترکیبی داشته باشیم که چهره یک فرد و توانایی بازیگری اش به کلی متفاوت خواهند بود.

-به این اضافه کنیم که جوان سازی روز به روز بهتر می گردد. نگاه کنید به کاری که لولا با مارک همیل در نقش لوک در قسمت پایانی فصل دوم مندلورین انجام داده است. آ ن ها روش خودشان را با تکنولوژی دیپ فیک به عنوان بخشی از آماده سازی تدوین تصاویر و ویدیو ها از بازگشت جدای ادغام کردند

دیپ فیک تکنولوژی چشمگیری از کسی است که در مجموع یک هنرمند نیست که بسیار طبیعی تر و کم هزینه تر از چیزی است که در مرد ایرلندی شاهدش هستیم (روشی که ILM استفاده می نماید، بدون نشانگر و نورمحور است). و این در آینده سهم چهره پردازی دیجیتال را از آن خود خواهد نمود، جایی که دیگر قرار نیست برای پنج ساعت روی جایگاه بشینید و چیز هایی را به صورت شما بچسبانند و این تکنولوژی به همان میزان خوب به نظر می رسد.

استفاده از آن به وسیله افراد کاربلد، شگفت انگیز است و یاری خواهد نمود که انجام دادنش آسان گردد. شما این ابزار دیپ فیک (با استفاده از یادیگری ماشین) را می بینید، جایی که بیل هیدر در یکی از برنامه های تلویزیونی دارد کار های بی نظیر خودش را انجام می دهد و آن ها به شکل ماهرانه ای چهره او را شبیه آرنولد شوارتزنگر می نمایند.

خط موجود رفته رفته دارد محو می گردد و یکی کردن خطوط و کسانی که دارند در زمینه من کار می نمایند، باید بیشتر شبیه یک فیلم ساز شوند. ظاهر و هنر همان است و قرار نیست شغل کسی را ازش بگیرد.

منبع : IndieWire