نان خشک دوالکه تا صبح در تنور می ماند ، خاطرات رقیه نان بند و هدیه خوش طعم بچه ها - وبلاگ ادکلن شنل

به گزارش وبلاگ ادکلن شنل، از میان نان هایی که در محدوده روستاهای غرب تهران پخته می شد نان خشک دوالکه خاص و متفاوت بود؛ نان معروفی که در میان اهالی هوادار داشت.

وبلاگ ادکلن شنل- سمیرا باباجانپور: تنورهای داغ و برقرار در روستاهای بخش کن، یعنی در محدوده روستاهای سولقان، سنگان، رندان ، کشار، کیگا و امامزاده داوود (ع)کم نبود و نان در خانه ها پخته می شد. درگذشته، نگه داری نان کار ساده ای نبود. خانواده های پرجمعیت باید نان بیشتری می پختند واساسا میزان و تعداد نان برای خانوارها اهمیت داشت. درمیان نان ها هم نان خشک دو الکه به علت خشک بودنش ماندگاری بیشتری داشت وبرای همین بعد از پختن نان اصلی در خاتمه کار، یک تنور را به نان دو الکه اختصاص می دادند. تنور را از زغال و آتش مانده خالی می کردند.

قصه های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید

نان را دور تنور می چسباندند و چون تنور هنوز داغ بود درش را می پوشاندند. این نان تا صبح درتنور می ماند. درنهایت نانی خشک که آردش را دوبارالک نموده بودند، آماده می شد.

نان روغنی و نان کوچیکه بچه های روستا

اگر پای خاطرات پیرزن های محله کن بنشینید، محال است خاطرات نان و تنور را مرور نکنند. قدسیه حاج آقا بابا درباره نان های معروف محله کن می گوید:نان روغنی را همه دوست داشتند .بیشتر در مهمانی ها و عروسی ها دست به دست می شد، نانی که با شیر،کره و پودرقند آماده می شد. اما نان روزمره روستا نان تافتونی بود که شکل و میزان اش با تافتون های شهر فرق داشت. کوچک تر و حجیم تر بود. این نان در روستای کن و بیشتر روستاهای حاشیه کوه های البرز پخته می شد.

او از زنی به نام رقیه یاد می نماید که در میان اهالی به نام رقیه نان بند معروف بود. او بیشتر نان اهالی را به قول معروف در تنور می بست. فوت وفن خودش را داشت و نان هایش نمی سوخت و خوش طعم بود. رقیه خانم بعد ازهربارنان بندی برای بچه هایی که دور تنور می نشستند نان کوچیکه می پخت .نان گرد و کوچکی که موردعلاقه بچه ها بود.