پایان تلخ ستاره هالیوود - وبلاگ ادکلن شنل

به گزارش وبلاگ ادکلن شنل، در تاریخ سینما همیشه هنگام صحبت درباره زنانی که به عنوان ابزار برای به تصویر کشیدن جذابیت های فیزیکی معرفی شده اند، نام مرلین مونرو به میان آمده است. اما به نظر می رسد جودی گارلند بازیگری بوده که تاریخ بیش از آنچه که درباره مرلین مونرو نوشته شده، به او بدهکار است.

به گزارش گروه فرهنگی وبلاگ ادکلن شنل، فیلم judy ساخته روپرت گولد و و با بازی رنه زلوگر (برنده جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن در اسکار2020) تصویر جودی گارلندی رو به نمایش میگذارد که از ستاره های به نام قرن بیست بود.

آغاز جودی در سال 1968 است، جایی که جودی در کاخ - تئاتر نیویورک مشغول اجرا به همراه دو فرزندش است. او مادری متعهد است اما توانایی برآورده کردن تمامی نیازهای فرزندانش را ندارد. از شرایط اقتصادی چندان خوبی برخوردار نیست و قرض هایش رو همدیگر تلنبار شده اند، از هتلی که در آن اقامت دارد اخراج می گردد که این مسئله وی را مجبور می نماید تا فرزندانش را به خانه همسر سابقش، سید لوفت ببرد و پیشنهاد خوانندگی در لندن را هم بپذیرد. او در آنجا با مسائل شخصی خودش دست و پنجه نرم می نماید و تبدیل به دردسری برای همکار خود روزالین ویلدر و صاحب کلوپ شبانه سخنان شهر یعنی برنارد دلفونت می گردد.در آنجا جودی با میکی دینز یکی از دوستانش در ایالات متحده مجددا ارتباط می گیرد، کسی که تبدیل به آخرین آقای گارلند در زندگی او می گردد.

جودی از دختران بااستعدادی بود که توسط هالیوود کشف و سپس نابود شد. نمایشی کوچک از عواقبِ یک تصمیم حیاتی (قسمتی از دیالوگ ابتدایی فیلم:اگر می خوای بری و به آدمای عادی ملحق شی می تونی، تصمیم خودته)تصمیمِ زنی که اسطوره بازیگری و خوانندگی در امریکا شد اما آرامش و تعادل را برای همیشه از دست داد.

در تلخی زندگی هالیوودی و نمایش یک زندگی کاملا ربات گونه پشت تمام شیرینی های ظاهری شهرت(زندگی مرفهانه،لایک ها و فالوئر های بیشمار،تبلیغات ،اتومبیل های لوکس،و میزان محبوبیت).

ما قرار است شاهد فروپاشی نهاییِ یک آدم مشهور اما تنها باشیم و چه چیزی از این تلخ تر، بحرانی تر و مهم تر. معمولا فیلم های منتقدِ دنیای هالیوود سعی می نمایند تصویری کاریکاتوری شده از آن نشان دهند. بنابراین شاهد شکنجه های روانیِ ستاره ها هستیم و یادمان می رود که از خود بپرسیم: مگر این ستاره ها عروسک های بی اراده ای بوده اند؟

آیا امثال جودی گارلند و مرلین مونرو در میانه راه نمی توانستند بگویند: نه!؟ سکانس پرش در آب که نوعی آزدیخواهی در برابر تمام رفتارهای محدود نماینده روسای هالیوود است و جودی خیس شده ای که چهره واقعیِ رئیسش را می بیند. جواب او همچنان به همه رنج ها بله است.

تابعیتِ تمام و عیار از تربیت یافته های هالیوود،روز به روز در حال افزایش است و جودی واکنشیست به این سیاست.

اگر جوکر هشدار بزرگی به ثروتمندانِ سرمایه سالارِ بی توجه به نود و نه درصد دیگر است،جودی هم هشدار به جامعه سلبریتی هاست.

در تاریخ سینما همیشه هنگام صحبت درباره زنانی که به عنوان ابزار برای به تصویر کشیدن جذابیت های فیزیکی معرفی شده اند، نام مرلین مونرو به میان آمده است. اما به نظر می رسد جودی گارلند بازیگری بوده که تاریخ بیش از آنچه که درباره مرلین مونرو نوشته شده، به او بدهکار است.

بازیگری که در قرن بیستم یک نمونه تمام و کمال از ماشین آدم سازی هالیوود بود و سرنوشتش به گونه ای رقم خورد که می توان او را یک قربانی تمام عیار هالیوودی در کنار مرلین مونرو دسته بندی کرد.

جودی در سرانجام بر اثر افسردگی ناشی از این زندگی هالیوودی بر اثر مصرف بیش از اندازه قرص اوردوز کرد.

منبع: خبرنامه دانشجویان ایران