10 فیلم برتر درباره موسیقی؛ نابغه های موسیقی روی پرده سینما - وبلاگ ادکلن شنل

به گزارش وبلاگ ادکلن شنل، فیلم حماسه کولی (Bohemian Rhapsody) برایان سینگر معادلات ساخت فیلم هایی درباره شمایل موسیقی را تغییر داد. این فیلم گیشه را با موفقیت شروع کرد. فیلمی که بیشتر از مخاطبان سینما، علاقمندان موسیقی پیگیرش بودند. فردی مرکوری از عظیمترین خوانندگان راک و از موسسان گروه بریتانیایی کویین به خاطر صدای شگفت انگیزش همواره مورد تحسین منتقدان موسیقی بوده است. این باعث شده که فیلم حماسه کولی یکی از آن آثاری باشد که همه منتظر دیدنش هستند. در سال های اخیر کم نبوده اند درام هایی که به زندگی پرفراز و نشیب موزیسین ها می پرداختند. از مستندهای مطرحی مثل ایمی (داستان زندگی ایمی واینهاوس) که بگذریم، فیلم های داستانی درباره موزیسین ها هم طرفدارهای زیادی دارند. این مطلب فهرستی از بهترین فیلم های سینمایی درباره موسیقی است؛ ده فیلم پرطرفدار و مطرح درباره زندگی چند خواننده و موسیقی دان عظیم.

1. حماسه کولی (Bohemian Rhapsody)

کارگردان: برایان سینگر

بازیگران: رامی مالک، لوسی بوینتون

امتیاز متاکریتیک: 49 از 100

حماسه کولی یا راپسودی کولی اسم یکی از قطعات گروه راک انگلیسی کویین منتشر شده در سال 1975 است. درام بیوگرافیک برایان سینگر هم درباره همین گروه موسیقی با تمرکز روی زندگی رهبر گروه، فردی مرکوری است. فیلم داستان گروه کویین و مرکوری را تا زمان مرگ مرکوری در سال 1985 و کنسرت خیریه گروه کویین در ویمبلی روایت می نماید. بازیگر نقش فردی مرکوری رامی مالک است که برای بازی در سریال آقای روبات برنده چندین جایزه شد. پیتر مورگان انگلیسی که فیلمنامه فیلم های به یادماندنی مثل ملکه و Rush را نوشته جزو فیلمنامه نویسان حماسه کولی است. انتخاب برایان سینگر برای کارگردانی این درام بیوگرافیک عجیب بوده چون تخصص او ساختن فیلم های ابرقهرمانی مثل مردان ایکس است. بنظر می رسد فیلم از همین نقطه هم ضربه خورده. منتقدان می گویند فیلم در هر سه پرده اش خوب است اما در مجموع اثر هیجان انگیزی از کار درنیامده.

2. سر به راه باش (Walk the Line)

کارگردان: جیمز منگولد

بازیگران: یوآکین فونیکس، ریس ویترسپون

امتیاز متاکریتیک: 72 از 100

جانی کش در موسیقی کانتری یک نام افسانه ای است. این خواننده، گیتاریست و بازیگر آمریکایی یکی از کسانی است که توانسته نامش را در فهرست پرفروش ترین خوانندگان همه دوران ثبت کند. بیش از 90 میلیون نسخه از آلبوم ها او در سرتاسر جهان فروش رفته است. سر به راه باش (محصول 2005) روایت زندگی این موزیسین کانتری عظیم است. از اولین روزهای زندگی اش که در مزرعه پنبه در آرکانزاس زندگی می کرد تا وقتی که در ممفیس به شهرت رسید و در آنجا کنار نام هایی مثل الویس پریسلی، کارل پرکینز و جری لی لوییس آلبوم ضبط کرد. فیلم براساس کتاب اتوبیوگرافیک خود جانی کش ساخته شده است. اولین نامزدی اسکار یوآکین فونیکس به خاطر بازی در این فیلم برایش به ارمغان آورده شد. فونیکس ناگهان با این فیلم تبدیل به یک ستاره متفاوت سینما شد که توانایی بازی در نقش های متنوعی را دارد. ریس ویترسپون جایزه اسکار بهترین بازیگر زن مکمل را از آن خودش کرد. فیلمی که به گفته منتقدان خط قصه برانگیزاننده ای داشت که بخشی البته به زندگی پرفراز و نشیب خود جانی کش می پرداخت. بخصوص آن اواخر فیلم وقتی کش متوجه می گردد که بخش زیادی از نامه های طرفدارانش از داخل زندان می آید که او را به عنوان چهره ای یاغی می شناسند. کش با شرکت کلمبیا رکوردز صحبت می نماید تا کنسرتی برایش داخل زندان ترتیب دهند.

3. ری (Ray)

کارگردان: تیلور هکفورد

بازیگران: جیمی فاکس، رجینا کینگ

امتیاز متاکریتیک: 73 از 100

دوران جدید درام های بیوگرافیک موزیکال درباره موزیسین ها با فیلم ری آغاز شد. فیلمی که در فصل جوایز و میان مخاطبان سینما آنقدر پیروز بود که سال بعد از آن سراغ جانی کش رفتند و فیلم سر به راه باش را ساختند. فیلم موزیکال ری روی 30 سال زندگی سلطان ریتم های جز و بلوز یعنی ری چارلز تمرکز می نماید. فیلم هم به زندگی شخصی و هم کارنامه کاری ری چارلز می پردازد. ری چارلز هفت ساله بوده که نابینا می گردد. کمی بعد از آنکه شاهد غرق شدن برادرش است. الهام بخش اش مادری مستقل بوده که می خواسته ری راه خودش را در جهان پیدا کند. چارلز پشت کیبورد و پیانوست که مسیرش را می یابد. در دهه 50 و 60 ستاره اقبالش آغاز به درخشیدن می نماید. ری برای بازیگر اولش جیمی فاکس اسکار بهترین بازیگر مرد را به ارمغان آورد و نامزد دریافت اسکار بهترین فیلم سال هم شد. منتقدان معتقد بودند که فیلم جاه طلبانه هکفورد دقیقا همان حال و هوای موسیقی ری چارلز را دارد و جیمی فاکس هم کاملا در نقش خود فرو رفته است.

4. آمادئوس (Amadeus)

کارگردان: میلوش فورمن

بازیگران: اف.موری. آبراهام، تام هولسی

امتیاز متاکریتیک: 93 از 100

محصول 1984 یکی از شاهکارهای سینما و از بهترین کارهای کارنامه میلوش فورمن، فیلمساز چک است. فیلمنامه را پیتر شفر، نمایشنامه نویس مشهور از یکی از نمایشنامه های خودش به همین نام اقتباس نموده است. داستان در وین در نیمه دوم قرن هجدهم اتفاق می افتد. در اعترافات سالیری که آهنگساز دربار اتریش بود به جنایتی که در حق ولفگانگ آمادئوس موتسارت مرتکب شده اعتراف می نماید. موتسارت نابغه ای که است وقتی وارد درباره می گردد مورد توجه امپراطور قرار می گیرد اما عقل معاش ندارد و از طرف دیگر زنی دارد که با حسادت ها و جاه طلبی هایش زندگی شان را دستخوش طوفان های زیادی می نماید. سالیری از این موقعیت ها استفاده می نماید و درنهایت موتسارت در حالی که قطعه مرگ خودش را ساخته در فقر می میرد. فیلمی عمیق که فقط به زندگی موتسارت نمی پردازد بلکه نقاط ضعف بشری را تشریح می نماید. فیلمی که بیشتر از اینکه توضیح وقایع اتفاقات زندگی یک هنرمند باشد به درونیات او می پردازد. و اینجا منظور از هنرمند فقط هم موتسارت نیست. سالیری انگار بخش سیاه روح موتسارت باشد.

5. د دورز (The Doors)

کارگردان: الیور استون

بازیگران: وال کیلمر، مگ رایان

امتیاز متاکریتیک: 62 از 100

سال 1991 کارگردان جنجالی هالیوود، الیور استون سراغ یکی از مشهورترین گروه های راک تاریخ در دهه 70 و 80 رفت. د دورز گروه راک آمریکایی بود که اواسط دهه 60 شکل گرفت. اسم گروه به پیشنهاد جیم موریسون از روی کتاب درهای ادراک آلدوس هاکسلی برداشته شده بود. فیلم الیور استون هم مثل فیلم جدید برایان سینگر با تمرکز روی رهبر گروه یعنی جیم موریسون ساخته شده بود. جیم موریسون از آن کاراکترهایی بود که در دهه 60 تبدیل به شمایلی شد که از زندگی خودش فراتر بود. هیپی بود و درنهایت هم بر اثر اووردوز در 26 سالگی درگذشت و به آن باشگاه معروف هنرمندانی پیوست که در 27 سالگی از جهان رفتند. فیلم با ضبط یکی از آلبوم های گروه آغاز می گردد اما فلاش بک هایی هم به دوران کودکی جیم موریسون دارد. از لحاظ صحت منابع تقریبا تمام اطلاعات فیلم موثق است البته که استون بعضی از اتفاقات را با دیدگاه شخصی خودش دراماتیزه نموده است. فیلمی هیجان انگیز و تماشایی است. فیلمی که هوشمندانه تر از یک اثر بیوگرافیک صرف ساخته شده است.

6. مستقیم خارج از کامپتون (Straight Outta Compton)

کارگردان: اف.گَری گری

بازیگران: اوشیا جکسون جونیور، جیسون میچل، کوری هاوکینز

امتیاز متاکریتیک: 72 از 100

سال 2015 یک فیلم مستقل جمع و جور توانست راه خودش را میان خوره های سینما باز کند. N.W.A اسم یک گروه رپ و هیپ هاپ آمریکایی بود که فیلم داستان آنها را روایت می کرد. ایزی، آیس کیوب و دکتر دری (اسامی مستعار اعضای گروه) در همه مراحل فراوری آلبوم ها با هم مشارکت داشتند و مستقیم خارج از کامپتون هم اسم یکی از قطعات شان بود. گری کارگردان جوان سیاهپوست فیلم های کوتاه ویدیویی به علاوه ویدیوکلیپ می ساخت و از همین جا هم با گروه N.W.A آشنا شد. این گروه از خیابان های پایین شهر کامپتون لس آنجلس می آمدند. آنها اواسط دهه 80 به مردم و در فرهنگ هیپ هاپ انقلابی به پا کردند. ترانه های این گروه البته بحث برانگیز شد. جریان های فمینیستی معتقد بودند که بعضی ترانه های آنها توهین به زنان است. گروه های محافظه کار هم به شدت با آنها مخالفت می کردند. منتقد ورایتی درباره فیلم نوشت: این فیلمی بی زمان است که نشان می دهد چطور هنرمندان و نویسندگان جهان اطراف شان را با بیان احساسات شخصی شان از خشم گرفته تا حتی بدزبانی تغییر می دهند.

7. کنترل (Control)

کارگردان: آنتون کوربین

بازیگران: سم رایلی، سامانتا مورتون، کریگ پارکینسون

امتیاز متاکریتیک: 78 از 100

ایان کرتیس موزیسین و ترانه سرا و خواننده انگلیسی بود که سال 1985 درگذشت. او بنیانگذار یک گروه پست پانک و گوتیک راک بود. سال 2007 آنتون کوربین تصمیم گرفت پرتره ای از این هنرمند را روی پرده سینما به تصویر بکشد. کرتیس از آن کارکترهای مبهم تاریخ موسیقی است. زندگی شخصی، حرفه ای و مسائل عاطفی اش باعث شدند که در 23 سالگی دست به خودکشی بزند. منتقد نیویورک تایمز درباره فیلم گفته بود: لازم نیست درباره گروه موسیقی کرتیس چیزی بدانید تا اندوه مبهمی را که فیلم در دل خودش دارد، لمس کنید. کوربین با نگاهی شاعرانه توانسته با تصاویر سیاه و سفید مبهوت نماینده به روح زندگی ایان کرتیس دست پیدا کند.

8. پیانیست (The Pianist)

کارگردان: رومن پولانسکی

بازیگران: ادرین برودی، فرانک فینلی

امتیاز متاکریتیک: 85 از 100

با بقیه فیلم های معرفی شده کمی متفاوت است چون هرچند روایتی از زندگی یک موزیسین است اما بیشتر ادای دین پولانسکی به خانواده اش است که در زمان جنگ جهانی دوم ناچار به فرار شدند و بعضی از آنها هم به اردوگاه های آشویتس رفتند. سال 2002 رومن پولانسکی که به دلیل محکومیت قضایی در آمریکا می تواند به این کشور برود برای فیلم پیانیست برنده اسکار بهترین کارگردانی شد. جایزه اش را ادرین برودی گرفت که خودش اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را برای بازی در نقش ولادیسلاو اشپیلمن، پیانیست مشهور به خانه برد. اشپیلمن پیانیست مشهور لهستانی زمانی که آلمان ها لهستان را اشغال می نمایند نمی تواند از کشور فرار کند و برای مدتی طولانی به صورت مخفی در خانه ها زندگی می نماید تا زمانی که متفقین از راه می رسند. فیلم پولانسکی تاثیرگذار است و علاوه بر اشاره به جنگ جهانی دوم از شکوه موسیقی می گوید و اینکه چطور با موسیقی آدم ها می توانند به هم پیوند بخورند. منتقد بوستون گلوب به زیبایی در مطلبش اشاره نموده که: فیلم پیانیست سه قطب دارد: پولانسکی، اشپیلمن و فردریک شوپن و از بین این سه نفر صدای شوپن از همه بلندتر است.

9. من آنجا نیستم (Im Not There)

کارگردان: تاد هینز

بازیگران: کریستین بیل، کیت بلانشت، هیث لجر

امتیاز متاکریتیک: 73 از 100

این درام موزیکال محصول سال 2007 به شیوه متفاوتی ساخته شده است. تاد هینز در حقیقت در یک روایت غیرکلاسیک در زندگی باب دیلن تاملاتی داشته است. باب دیلن، شاعر و خواننده و آهنگساز آمریکایی است که همین چند سال پیش دادن جایزه نوبل به او حرف و حدیث های زیادی به وجود آورد. فیلم نه فقط الهام گرفته از زندگی باب دیلن است که از اشعار و آهنگ های او هم تاثیر گرفته. شش بازیگر چهره های متفاوتی از باب دیلن را در فیلم به تصویر می کشند. یکی از آنها هیث لجر است که در این فیلم آخرین بازی اش را در نقش باب دیلن انجام داد. بقیه کسانی که چهره های دیگر باب دیلن را به تصویر کشیدند عبارت بودند از: کیت بلانشت، ریچارد گیر، مارکوس کارل فرانکلین، بن ویشا و کریستین بیل. بیشتر تحسین ها البته نصیب کیت بلانشت شد که تصویر حیرت انگیزی از جوانی دیلن داد. فیلم هینز از نظر منتقدان به شدت مبدعانه و مبتکرانه بود. فیلمی غریب با نشانی از شوخ طبعی و درنهایت احساس برانگیز.

10. بعضیز (Get on Up)

کارگردان: تیت تیلور

بازیگران: چدویک بوسمن، دن آکروید

امتیاز متاکریتیک: 71 از 100

فیلم محصول سال 2014 است اما کمتر کسی آن را به یاد می آورد با اینکه جزو فیلم های خوب سال بود. این درام بیوگرافیک زندگی جیمز براون را به تصویر می کشید. براون خواننده، آهنگساز و فراورینماینده موسیقی آمریکایی بود. یکی از پیشروهای موسیقی فانک (شیوه ای از موسیقی آفریقایی-آمریکایی) و شمایل محبوب موسیقی در قرن بیستم. او کارش را با آوازخواندن در کلیسا آغاز کرد. کارنامه موسیقی اش قدمتی به طول نیم قرن دارد و در طول این پنجاه سال روی ژانرهای موسیقی گوناگون تاثیر گذاشت. بعضیز در یک روایت غیرخطی که در حقیقت جریان ذهن ناخودآگاه جیمز براون است اتفاقات زندگی او را روایت می نماید. جیمز براون کاراکتر جذابی داشته است. دهه 60 او به همراه گروهش به ویتنام سفر می نمایند تا از گروه های سیاهپوست ویتنامی حمایت نمایند. ریچارد کورلیس معتقد بود که چدویک بوسمن برای ایفای نقش براون به اندازه جیمی فاکس که برای نقش ری چارلز اسکار برد، حق داشت که مورد توجه قرار بگیرد. به عقیده او بوسمن حتی استانداردها را از فاکس هم فراتر برد. جیمز براون شخصیتی منحصربه فرد بود که همزمان استحقاق بردن نوبل، پولیتزر و ثبت نامش در تالار مشاهیر راک اند رول را داشت.